بدیهی است که بیش‌تر ما ایرانیان به فرهنگ کهن خویش - گاه حتی زیاده از حد - می‌بالیم. در نام‌گذاری فرزندان‌مان، به اسم شاهان و قهرمانان افسانه‌ای ایران باستان نظر می‌کنیم. از شهد شیرین زبان فارسی در آثار حافظ، مولوی، و بسیاری از عارفان و شاعران دیگر حظ می‌بریم، واژگان‌شان بر زبانمان جاری می‌شود و گوینده و شنونده هر دو را افسون می‌کنند.